YOGA’NIN RUHU NEDİR?
İnsan şöyle kallavi bir cevap vermek istiyor.Şimdiki cevabım “Kavuşmak”. O ruh; insan kendini, savrulmuş, kaybolmuş, cansız ve boş hissederken bedenini görebildiğin ona sarılabildiğin bir yer açıyor. Kendimle kavuştuğum bir yer.
Önce kendini sev, her şey seninle başlar vs evet tamam. Fakat gel gelelim beden zihnin bildiğini hemen uygulayamıyor, tıpkı bir dansçıyı izler gibi.. Dansçının ne yaptığını anlıyorsun, “Aha ben de yaparım bunu.” deyip deniyorsun ki bir bakıyorsun yapamamışsın çünkü çok kez pratik etmen gerek. İşte yoga bedenimizin farkına varıp kendimizi kucaklayabilmeyi pratik ettiğimiz bir yer. Bedeni fark edip, şefkat gösterdiğinde kendini sevmeye ve ardından en yakınlarını, komşunu, yabancıyı, doğayı ve tüm yaşamı sevmeye, anlamaya başlıyorsun. Hani bir kedin olunca kedileri daha yakından tanımaya başlarsın, çim yediklerini, tüy kustuklarını, vs öğrenirsin. İhtiyaçlarını karşılarsın ve aranızda derin bir bağ oluşur. Sonra sokaktaki tüm kedileri sevmeye başlarsın, sokakta ne de çok kedi varmış meğer. Önceden bu kedileri neden görmediğine, sevmeden geçip gittiğine şaşarsın. Susuz kaldıkları zaman kirli olduklarını, evdeki kedinden bilirsin. Sözün özü kendine kavuşma yoluna girince tüm yaşama da kavuşman kendiliğinden gelen bir hediye oluyor ve bu yolda yoga en büyük aracılardan biri.
Kavuşmayı hissetiğim bir an: Hocalarım Mey Elbi ve Rana Ortan ” 200 Saat Yogada Derinleşme Programı”ının ilk buluşmasında grubu iç içe geçmiş iki çember haline getirdiler. Her birimiz karşıdaki eşle bir şeyler paylaşıyorduk ve en zor an, karşımdaki kişinin sol gözüne üç dk bakmak. Ne, bu çok zor? O anda ve sonrasında çok kez düşündüm, “ Neden bu kadar zor ki? Neden o an ağlamak istedim ve neden tuttum kendimi? Neden bakamıyoruz gözlerimize, neden açamıyoruz içimizi, neden sarılmak isteyince sarılmıyorum ki ? Şimdilik cevabım kavuşma sancısı ve ayrılık illüzyonu. Nice kavuşmalara.